Procedura implantologiczna to sposób, w jaki przebiega wszczepienie implantu. Obejmuje całość działań związanych z powstaniem w szczęce nowego sztucznego zęba. Procedurę implantologiczną określa lekarz w porozumieniu z pacjentem.
W przypadku procedury natychmiastowej jednofazowej implant zostaje umieszczony w kości bezpośrednio po ekstrakcji (usunięciu) zęba, a na łączniku implantu osadzana jest tymczasowa korona akrylowa. Korona tymczasowa zastępowana jest przez docelową koronę porcelanową po okresie pełnego wgojenia się implantu (2–6 miesięcy).
W zależności od tego, w jakim czasie od utraty zęba następuje jego wszczepienie, wyróżnia się:
implantację natychmiastową – wstawienie implantu bezpośrednio po usunięciu zęba, klucze implantologiczne
implantację wczesną – wszczepienie implantu po 2–3 miesiącach od usunięcia zęba,
implantację późną – wstawienie implantu po okresie dłuższym niż 3 miesiące od utraty zęba.
Implantację natychmiastową przeprowadza się rzadko, ponieważ do jej przeprowadzenia wielu pacjentów często się nie kwalifikuje ze względu na brak warunków anatomicznych. Jednocześnie trudne są do przewidzenia efekty estetyczne.
Najkorzystniejszy moment na założenie implantów to 2–3 miesiące od utraty zęba. Kości szczęki nie ulegają jeszcze wówczas zanikowi, a miejsce po utraconym zębie i ewentualne stany zapalne ulega całkowitemu wygojeniu.
Implantacja późna najczęściej związana jest z koniecznością przeprowadzenia leczenia odbudowującego kość. Zanik kości jest tym większy, im dłuższy jest czas od utraty zęba. Na postęp zaniku kości mają wpływ również uwarunkowania genetyczne, wiek i ogólny stan zdrowia.
W każdej z tych sytuacji w jamie ustnej, uzębieniu i kościach szczęki występują różne warunki wymagające zastosowania określonej procedury implantologicznej.
NAJNOWOCZEŚNIEJSZY SYMULATOR GŁOWA FANTOMOWA STOMATOLOGICZNY